เฮ็ดโตตามสบายคือทุกเถือ บ่มีทุกข์ฮ้อนอันได๋
พอดนตรี เริ่มหย่าวเพลงเฮาคุ้นเคย เฮาเองก็ฮำฮ้องไป
เถิงคล้ายๆสิบ่เป็นหยังจั๊กหน่อย แต่พอมองดูคนที่เขามีไผ๋
แหม่นว่าผู้คนสิหุ้มตุ้มอยู่ ยังหลอยเหงาในใจ
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เป็นของเฮา
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนเน๊าะที่ฮักเฮา
เท่านี้ที่ต้องการ ขอเกินไปหม่องได๋
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เคียงข้างเฮา
แค่อยากจะมี คนที่เฮ็ดให้ใจบ่ต้องเหงา
บ่ฮู้ต้องยามได่ คือ...มันยังห่างไกล
นาฬิกาเวลาฮองก่อเที่ยงคืน ผู้คนก็หล๊ายหลาย
พอดนตรีเริ่มหย่าวเพลงให้เต้นกัน ไผไผ...เขากะเต้น...ไป
ยิ้มและทักทายกับคนฮู้จัก แต่คงบ่มีไผลึกซึ้งใจเฮา
ทั้งที่ผู้คนก็หุ้มตุ้มอยู่ ยังหลอยคึดเบาเบา
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เป็นของเฮา
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนเน๊าะที่ฮักเฮา
เท่านี้ที่ต้องการ ขอเกินไปหม่องได๋
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เคียงข้างเฮา
แค่อยากจะมี คนที่เฮ็ดให้ใจบ่ต้องเหงา
บ่ฮู้ต้องยามได่ คือ...มันยังห่างไกล
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เป็นของเฮา
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนเน๊าะที่ฮักเฮา
เท่านี้ที่ต้องการ ขอเกินไปหม่องได๋
ยามได๋สิมีไผ ไผจั๊กคนที่เคียงข้างเฮา
แค่อยากจะมี คนที่เฮ็ดให้ใจบ่ต้องเหงา
บ่ฮู้ต้องยามได่ คือ...มันยังห่างไกล
บ่ฮู้ต้องยามได่ คือ...มันยังห่างไกล